Күршеләрҙән уйнап ҡайтып ингән ете йәшлек Гөлназ бөгөн ҡапыл: “Әсәй, әйҙә, атайҙан китәйек!” – тип шаҡ ҡатырҙы.
– Нишләп, балам? Атайһыҙ ҡыйын булыр бит... - тине Гөлзифа аптырап.
– Юҡ, ана Сәлимәгә ғәләмәт рәхәт. Атаһы булмағас, шауламағыҙ, тип әрләүсе лә, өйҙәрендә араҡы эсеүсе лә юҡ.
– Эй, ҡыҙым... Атайың бит гел генә араҡы эсеп йөрөмәй.
– Эсһә, ул мине яратмай, “башымды ҡатырма” ти. Һине лә яратмай, яратһа, “араҡы тап” тип төндә сығарып ебәрмәҫ ине.
– Эй, бәләкәсем, аҙ ғына үҫһәң, аңларһың әле... Атайың һине үҙенсә ярата ул. Ана бит, ниндәй матур велосипед алып ҡайтҡан, район үҙәгендә бер кешенең йорт ҡыйығын япҡандан һуң.
– Эйе шул. Эсмәһә, мин дә уны яратам. Сәпитемде лә, – тип тәтелдәп, зал уртаһында торған велосипедына атланды ҡыҙ һәм “Әсәй, иртәгә сәпитем менән урамда йөрөйөм йәме”, – тип уйынға әүрәп китте. Ә Гөлзифа эше менән булды, тик бәләкәс ҡыҙының һүҙҙәре ҡабат-ҡабат яңғырағандай, тынғылыҡ бирмәне...
Айырылып ни генә ҡылһын инде Гөлзифа. Барыр ере, батыр күле юҡ тигәндәй. Ата-әсәһе күптән гүр эйәһе, тыуған йортонда ҡустыһы ғаиләһе менән йәшәй. Ана күрше Сәриә, “эскән, көнләшкән ир менән йәшәмәйем” тип, биш йәшлек Сәлимәһен алып, ата-әсәһе янына ҡайтты ла төштө. Ҡыҙын бында ҡалдырып, Себер яғына эшкә йыйына, Гөлзифаны ла өгөтләй. “Эскән ир менән ыҙалап йәшәмә, аҡса эшләп, аҙыраҡ күҙең асылыр”, – ти. Сәриәнең таяныр кешеләре бар шул.
Юҡтыр, тәүәккәлләй алмаҫтыр Гөлзифа. Бәләкәй Гөлназын кемгә ҡалдырыр? Студент улы, мәктәп-интернатта уҡыған ҡыҙы кемгә күҙ төбәп ҡайтыр? Эскән иргә йортто, мал-тыуарҙы ышанып ҡалдырып булыр тиһеңме?
“Ярай, бер мин генә улай йәшәмәйем әле. Эсмәгән сағында, унда-бында ҡалымға йөрөп, аҡса ла эшләп ала. Утынын да, бесәнен дә йүнләй. Тик шул эскелеге генә инде... Эй, Хоҙайым, бөгөн ҡалымдан эсмәй генә ҡайтһын инде”, – тип теләй-теләй ҡатын киске аш әҙерләргә тотондо...
Ә бит уйлап ҡараһаң, киң илебеҙҙең бик күп төбәктәрендә меңәрләгән ҡатын-ҡыҙ тап Гөлзифа хәлендә йәшәй, балалар хаҡына тип түҙә, нимәгәлер өмөт итә...
Фото: wikifoto.ru