Бәхетле булыу өсөн батырлыҡ кәрәк

Гөлниса көтөлмәгән һөйләшеү­ҙән баҙап ҡалды, һөйөү вәғәҙә иткән ирҙе тауышынан танырға итте, ләкин булдыра алманы. Хәҙер инде ул “яратам” тигән һүҙгә ышана торған йәштә лә түгел… Яратышыу, һөйөүҙәр барыһы ла артта ҡалды. Ә шулай ҙа ҡапыл күңеле йәш саҡтағы кеүек елкенеп ҡуйҙы.

– Бәй, тауышыңды танымайымсы... Кем булды әле был, миңә мөхәббәт вәғәҙә иткән?

– Был мин, Сәғит, иҫләмәйһеңме ни?

– Ә-ә-ә... Шулай икән дә... – тип Гөлниса хәтер һандығын аҡтарҙы.

– Мин әйткәйнем бит һиңә, 30 йылдан һуң һине эҙләп табам, тип.

– Ә-ә-ә, шулаймы ни? Бәлки...

– Бына һине эҙләп килдем әле Өфөгә, әйҙә осрашайыҡ!

– Нимә булып китте һуң?

– Мин һаман да һине яратам.

– Аһ-аһ, 30 йыл буйы нимәңде ҡарап йөрөнөң һуң? Бөгөн килеп иҫеңә төштөмө ни?

– Ҡара әле, Гөлниса, әйҙә осрашып һөйләшәйек. Дөрөҫөн әйтәйем: иҫәбем һиндә ҡалырға, ҡаршы килмәһәң...

– Нимә, нимә тинең? Телефондан бер нәмә лә ишетелмәй, осрашҡас һөйләрһең...

Гөлниса телефонын һүндерҙе лә, ишеткәндәрен барлап, бер килке зиһенен йыя алмай торҙо. Ҡапыл кәйефе күтәрелеп китте, күңеленә ниндәйҙер өмөт инеп ояланы. Таныны ул Сәғиттең тауышын, таныны. Йәшлек мөхәббәтен иҫкә төшөрөп, өйөлгән эштәрен дә башҡармай, хискә бирелеп йөрөнө, күҙ алдында Сәғиттең һомғол буй-һыны пәйҙә булды. Нимә сәбәп итте икән уны элекке мөхәббәтен эҙләргә? 30 йылдан һуң “яратам” тип бушҡа килеп йөрөмәҫ, ғаиләһендә бер-бер хәл булғандыр. Осрашҡас, барыһы ла асыҡланыр әле... Шулай ҙа был һөйләшеү күңелен албырғатты. Сәғит менән күрешерҙән алда уҡ үҙенсә пландар ҙа ҡороп ташланы. “Бергә йәшәмәҫлек ир түгел, моғайын, элекке Сәғиттер әле: йомшаҡ күңелле, изге һүҙле була торғайны, бер ҙә ҡаты бәрелеп йөрөгәндәрҙән түгел, һәр ваҡыт тәртипле булды. Яңғыҙ тормош тамам ялҡытты, бәлки, тормошон да яйға һалып ҡуйыр, кем белә...”

Шулай уйлай-уйлай Гөлниса өйөн рәткә килтерҙе, күңеле шатлыҡҡа тулды. Арҡаһы турайып киткәндәй булды, шулай булмай ни, ауыр сумкаларҙы күтәреп күпме йәйәү йөрөргә була? Башҡаларҙан ни ере кәм, бына хәҙер уны ла һөйгәне ҡәҙерләп машинаға ғына ултыртып йөрөтөр әле.... Сәғит мах бирә торғандарҙан түгел, гудбай, яңғыҙ тормош! Етте, етте яңғыҙ йәшәргә! Үҙе әйтте бит, изге ниәт менән киләм тине, шулай булғас, бергә йәшәп алаһың да китәһең, ниңә оҙаҡ уйлап торорға? Фатир сығымдарын да икәүләп түләрҙәр, береһенең эш хаҡы ашауға китһә, икенсеһе квартплата түләр, исмаһам. Әле генә берәйһен фатирға индерәйемме икән әллә, тип уйлап йөрөй ине...

Иргә барырмын тип башына ла килтермәгәйне! Уйлап ҡуйған ҡолона, биреп ҡуйыр юлына, тигәндәй, бик һәйбәт булыр ине. Фатирға түләрлек кенә аҡса эшләй алыр инде ул, ир кеше ҡул ҡаушырып ултырмаҫ... Икәүләгән яҡшыраҡ булыр әле. Йәш сағында Сәғит араҡы эсеп, тәмәке тартып йөрөмәне, килгән һайын һәр ваҡыт бүләк алып килде, бер ваҡытта ла буш ҡул менән йөрөмәне. Тәҡдим яһаһа, һис икеләнмәйенсә барам да ҡуям!

Шулай уйлай-уйлай Гөлниса фатирын йыйыштырҙы, ҡыҫҡаһы, ҙур ҡунаҡ килеүгә әҙерләнде. Күңеленән буласаҡ ире менән әллә ниндәй пландар ҡороп та ҡуйҙы, ишегенең ҡыңғырауы эшләмәй, краны ла боҙолған... Кухняға ике ултырғыс алып ҡуйырға кәрәк, былары иҫкергән... Етте, етте, Гөлниса, туҡта, туҡталғысың эшләмәй, ахырыһы! Юҡ, ниңә туҡтап торорға ти, а вдруг бер нәмә лә килеп сыҡмаҫ! Эләккәндә, исмаһам, хыялланып булһа ла ҡалайым! Фу, тир бәреп сыҡты хатта, әлегә етте шикелле.

Эй-й-й, ҡатын-ҡыҙ күңеле... Гөлниса уйҙарының осон тота алманы, ошондай татлы уйҙар менән таң аттырҙы.

Ниһайәт, осрашыр мәл дә килеп етте. Билдәләнгән ваҡытта ишек шаҡынылар.

– Инегеҙ, ишек асыҡ! – булды яуабы. Ишектә оҙон буйлы, мыҡты кәүҙәле ике ир күренде.

– Һаумыһығыҙ! Гөлниса ханым һеҙ булаһығыҙмы? – тине береһе. Сәғитте ул шунда уҡ төҫмөрләне.

– Тап үҙе. Әйҙә, түрҙән уҙығыҙ!

– Был ҡустым, мине алып килде.

– Бик һәйбәт, әйҙәгеҙ, уҙығыҙ!

– Мин уҙып тормайым, бына ағайҙы ғына алып килдем, – тине ҡустыһы. Олпат кәүҙәле ҡустыһы янында Сәғит шиңеберәк ҡал­ғандай күренде.

– Әйҙә, әйҙә, үтегеҙ! Тәмле итеп бәлеш тә бешергәйнем.

– Әйтәм, бик тәмле еҫ сыға. Рәхмәт, үтеп тормайым, өйҙә кәләш көтә.

Тиҙ генә хушлашып, ҡустыһы сығып китте. Сәғит ике ҡулын һу­ҙып, Гөлниса менән күреште. Күҙгә-күҙ ҡараштылар, Сәғит ғәйепле кешеләй күҙҙәрен ситкә күсерҙе. Кәүҙәһенең оҙон булыуына ҡара­маҫтан, шундай таҙа, бәһлеүән кәүҙәһен эстән нимәлер кимергән кеүек тойолдо, бик ябыҡҡан, ике ҡолағы ғына һерәйеп ҡалған. Сәғит сисенеп, түргә үтте, бүлмәләрҙе байҡаны.

– Фатирың бик ҙур икән! Нисә бүлмәле?

– Ҙур шул, өс бүлмәле.

– Бер үҙең йәшәйһеңме?

– Бер үҙем инде, кем менән булһын тағы! Хәҙер балалар бергә йәшәмәйҙәр бит, йәштәр үҙаллы йәшәргә тырыша.

– Шулай... Минең ике улым да Өфөлә йәшәй, әлегә башлы-күҙле түгелдәр, – тине лә, алып килгән төргәген асып, өҫтәлгә шампан сығарып ҡуйҙы.

– Гөлниса, ултыр әле яныма, әйҙә осрашыу хөрмәтенә шампан шарабын асайыҡ, һөйләшәйек.

– Мин хәҙер, хәҙер, өҫтәл әҙер­ләйем...

– Өҫтәлең ҡасмаҫ, һинең менән һөйләшергә тип килдем. Әйҙә ҡауышайыҡ та бергә йәшәйек.

– Бына ошолай, ҡапыл ғынамы?

– Эйе, ҡапыл ғына...

– Йә, һөйлә, нимә булып китте һуң, берәй сәбәбе барҙыр бит? – Гөлниса залдағы бәләкәй өҫтәлгә серванттан ике фужер сығарып ҡуйҙы. Сәғит шампан шешәһен асты, осрашыу хөрмәтенә сәкәш­тереп эстеләр.

– Тураһын әйтәйем: мине ҡатын өйҙән ҡыуып сығарҙы!

– Нисек инде... Шулмы һинең килеүеңдең сәбәбе?

– Бер нәмәһеҙ тороп ҡалдым! Һин мине нисек бар, шулай ҡабул ит!

– Аһ-аһ, барыр урының юҡмы ни?

– Һиңә тип төбәп килдем... – Сәғит ҡыйыуһыҙ ғына уға ҡараш ташланы. – Нимә, әллә ҡыуып сығарырға итәһеңме?

– Юҡ, нишләп һине ҡыуып сығарайым, өй ҙур, урын етерлек.

– Ҡурҡма, бер нәмәң дә кәрәк­мәй, бер нәмәңә лә теймәйем...

– Ҡала өйөндә түҙеп ултырыр­һыңмы икән?

– Түҙермен, сөнки барыр урыным юҡ...

Гөлниса шундуҡ бөтәһен дә аңланы. Уның “яратам” тигән һүҙҙәренең мәғәнәһен дә бик һәйбәт төшөндө. Янған йөрәген ҡайҙа ҡуйырға белмәгән Сәғит үртәләнде, һаман үҙенең хәлен һөйләне, нисек бар, шулай, ауылса һөйләп бирҙе.

– Бисә менән ауылдағы өйҙө һаттыҡ, мал-тыуарҙы тотош һатып бөттөк, машинамды, тракторымды ла һаттым. Шул аҡсаға ҡаланан өй һатып алдыҡ. Алыуын-алдыҡ, ә ҡатыным өйҙө тулыһынса үҙенең исеменә яҙҙырҙы ла мине ҡыуып сығарҙы, хатта пропискаға ла ҡуйманы... Бына шулай, Гөлниса, минең бер нәмәм дә юҡ, аҡсам да, машинам да юҡ...

– Йә ярар, башың һау булһын. Бер йүне килеп сығыр әле... Була торған хәл, ваҡытлыса ғына ҡыуып сығарғандыр ул...

– Ю-ю-юҡ-ҡ, индерһә лә, уға кире ҡайтмайым! Минең дә бит ғорурлығым бар, уға ни за что ҡайтмайым! Әйҙә, Гөлниса, бергә йәшәйек, мин һиңә тип килдем.

– Һин бит ауыл кешеһе, ҡалаға өйрәнә алырһыңмы һуң? Дүрт яҡтан дүрт стена мейеңде ҡыҫыр бит!

– Нимә, ҡыуаһыңмы әллә?

– Юҡ, ҡыумайым, тик нисек түҙерһең икән, тим! Һағыныу той­ғоһо – бик көслө тойғо, ауылыңды һағынырһың бит! Өфөгә күсеп килгәс, тәүге йылдарҙа минең дә... – Гөлниса башлаған һүҙен әйтеп бөтөрә алманы, Сәғит уны бүл­дерҙе.

– Кире ҡайтмайым, валлаһи тип әйтәм! Әйҙә, күтәр бокалыңды!

– Ярай, аңлашылды. Мин хәҙер өҫтәл әҙерләйем әле, – тип Гөлниса кухняға сыҡты. Сәғит уның артынан эйәрҙе, шампан шешәһе кухня өҫтәленә килеп ҡунаҡланы.

– Йә ярай, артыҡ хафаланма, тыныслан, бөтәһе лә урынына ултырыр, – тине Гөлниса, сәсенә сал ҡунған Сәғитте бала кеүек йыуатып. – Ваҡыт үтеүе кәрәк, бөтәһе лә үтер...

– Әйҙә, тот бокалыңды, эсәйек!

– Хәҙер, өҫтәлгә бәлеште генә ҡуям да...

– Осрашыу хөрмәтенә күтәрәйек әле!

– Эйе, осрашыу хөрмәтенә, 30 йыл да үтеп киткән икән... Нисек таптың минең телефон номерын?

– Һы, ниндәй заманала йәшәй­беҙ бит, технология заманы! Махом табып бирҙеләр!

Бер аҙҙан залға күсеп ултыр­ҙылар. Сәғит ашау яғына бик иғтибар итмәне, бер туҡтауһыҙ бокал күтәрҙе, һөйләшеү күберәк уның яҙмышы тураһында барҙы, хәйер, уның нисек йәшәгәнен бер нисә һүҙҙән аңлап алғайны Гөлниса. Ара-тирә үҙенең уй-ниәт­тәрен һөйләргә уҡталып ҡарағайны ла, тыңлаусыһы булмағас, әйткән һүҙе һауала эленеп ҡалды. Ә күпме ауырлыҡтарҙы үтергә тура килде Гөлнисаға, Өфөгә килгәс... Уҡырға тип сығып киткәйне, бирешмәне. Өфөнө яулауы еңел түгел икән­леген һөйләргә иткәйне, әммә Сәғит уны тыңламаны. Гөлниса янында ултырған ирҙең уға бөтөнләй ят кеше икәнлеген, уны Гөлнисаның үҙе лә, тормошо ла ҡыҙыҡһын­дырмауын аңланы. Ҡараңғы ла төштө...

– Һиңә урынды бәләкәй йоҡо бүлмәһенә һалырмын, арығанһың, ятып ял ит, – тине.

– Нисек инде “ял ит”, бергә ятмайбыҙмы ни?

– Аңламаным, нисек бергә ятайыҡ?

– Мин һиңә бергә йәшәйек тип килдем, нимә булғанын тотош һөйләп бирҙем дәһә...

– Мин ҡаршы түгел, тик иртәгә мәсеткә барып, никах уҡытайыҡ!

– Нимә? Мәсеткә? Башланды, былай булғас...

– Мин арыным һине тыңлап, ни тиһәң дә, йәш саҡ түгел, оҙон көн буйы һөйләшеп ултырып арытты, эш менән булһаң да былай арыттырмаҫ... Бар, бүлмәгә инеп ят, тәмле төш һиңә!

(Аҙағы бар).