Атай кеше, һәр ваҡыттағыса, эштән бик һуң һәм ныҡ арып ҡайта. Уны ишек төбөндә биш йәшлек улы көтөп тора, ти.
– Атай, һинән бер нәмә һорарға мөмкинме?
– Һин эштә сәғәтенә күпме аҡса алаһың?
– Нимәгә ул һиңә? Унда ни эшең бар?!
Малай, бер аҙ уйланып торғас, етди ҡарарға килгәндәй:
– Миңә 300 һум аҡса биреп тор әле, атай, – ти.
– Ҡаңғыртма, арығанмын! – Атай кешенең йәне көйә башлай. – Ул хәтлем аҡса нимәгә һиңә?
– Һинең бер сәғәт эш ваҡытыңды һатып алырға. Иртәгә алданыраҡ ҡайт әле, атай, бергәләп ашарбыҙ, уйнарбыҙ...