Ғәмәлдәр доғалар менән бергә ҡылынһын!

Доғалар һәм ғәмәлдәр... Бөтәгеҙ ҙә ишеткән риүәйәтте иҫкә төшөргө килә. Ике күрше хаҡында ул. Береһе ғүмере буйы намаҙҙа булған, дин ҡушҡан барлыҡ ғәмәлдәрҙе үтәгән. Икенсеһе мәсеткә һирәгерәк йөрөгән, әммә донъя­уи ғәмәлдәр, ғаилә мәшәҡәттәре менән йәшәгән. Бер көн улар икеһе лә Мәңгелек йортона күскән. Шул саҡ Аллаһ Тәғәлә тәүгеһен таҙарыныуға ебәргән, имеш, икенсеһен ожмахҡа оҙатҡан. Ғүмере буйы мәсет юлынан ҡайтмағаны аптырап: “Хоҙайым, Раббым, мин һәр саҡ һинең өсөн доға ҡылдым, ни өсөн мине түгел, ә уны ожмахҡа оҙатаһың?” – тип һораған. Уға шундай тауыш ишетелгән: “Эйе, күршең мәсеткә һирәк йөрөнө, әммә балаларын иманлы итеп тәрбиәләне. Һин хаж ҡылған саҡта бер балаң аслыҡтан үлә яҙҙы, ошо күршең уны ҡотҡарҙы. Ғаиләңде ҡараны. Ул һәр ғәмәлен башҡарғанда Мине телгә алды, һәр изгелеген Минең ризалығым өсөн бағышланы! Ана күр, уның бер улы атаһы вафатынан һуң уның исемендәге мәсет һалдырырға йөрөй!”

Был риүәйәт беҙгә доғаларыбыҙ, на­маҙҙарыбыҙ менән бергә ғәмәл­дәребеҙ ҙә Аллаһ Тәғәләнең ризалығы өсөн баш­ҡарылырға тейешлеге хаҡында һөйләй. Беҙ барыбыҙ ҙа – ябай кеше­ләр, беребеҙ ҙә беребеҙҙән кәм түгел. Бәндәселек менән ҡылған хатала­рыбыҙҙы ғәфү итеүҙе һорап, изге Ра­маҙан айында ураҙалар тотабыҙ, намаҙ­ҙар уҡыйбыҙ, доғалар ҡылабыҙ! Аллаһ Тәғәлә ризалығы өсөн. Ҡабул булһын!

Ниәттәрең сыуаламы?

Ашмаймы хыялдарың?

Оноттоңмо, замандашым,

Был Ерҙә доға барын?!.

Теләктәр ҡабул булмаймы?

Алға бармаймы эшең?

Хәтереңдән юйҙың әллә

Намаҙ барлығын, кешем?!.

Тыныслығың юғалдымы?

Юҡ кеүек илдә әҙәп?

Яҡшылыҡты тик үҙенән

Башлаған Ерҙә Әҙәм!

Ғорур баҫыр өсөн бер мәл

Саждәгә китеү кәрәк!

Иман – кешенең асылы!

Нурҙан таҙара йөрәк!

Донъяға ас ҡоласыңды!

Ул асыр һиңә ҡолас!

Һәр уйың, һәр бер ниәтең

Булһын тик ихлас! Ихлас!

Яҡты ай тыуған донъяға,

Ҡәлебте имләй аҙан!

Саф ғәмәлдәр менән һуғар

Бәндә йәнен, Рамаҙан!