Ҡатын-ҡыҙ бәхете – яҡшы ир ҡулында

“Бәхетле булыуың хаҡында уңға-һулға һөйләп йөрөмә – күҙ тейер”, тиҙәр. Динебеҙ ҡанундары нигеҙенә лә шул мәғәнә һалынған. Шулай ҙа, бөгөнгө тормошома шөкөр итеп, ырыҫ серҙәре менән уртаҡлашырға ниәт иттем.

...Беҙ апайым менән әсә­йем тәрбиәһендә үҫтек. Ата­йыбыҙ хаҡында шуны ғына белә инем: ул, ғаиләбеҙҙе таш­лап, икенсе ҡатынға сы­ғып киткән, алыҫта – ҡала яғында йәшәй. Өләсәйем әйтеүенсә, булдыҡһыҙ, беш­мәгән кеше булған. “Аҡса табырға ла эшкинмәне. Ярай әле әсәйең ваҡытында ҡотолдо”, – тиер ине.

Бәләкәйҙән йорт-ихата­лағы барлыҡ ауыр эшкә егелдек. Әсәйем туҡтауһыҙ зар­ланыр, йыш ҡына сығыры­нан-сығып туҙыныр, әрләр ине. Ауыр тормошонда ниңә­лер гел беҙҙе ғәйепләне. “Бы­на һеҙ булмаһағыҙ...”, “ошолар тип ғүмерем заяға үтте”, “атайығыҙ һымаҡ әҙерҙе көтөп...” – шундай һүҙҙәрҙе көн дә тиерлек ишетә инек. Ир тигәнде ен һымаҡ күреп буй еткерҙек.

Туғыҙынсы кластан һуң башҡа уҡыманым. Әсәйем­дең янында ҡалыу мөмкин бул­мағас, ҡалаға эш эҙләп ки­теп, тәүҙә баҙарҙа тауар ташыуҙа ярҙамлашып йөрө­нөм, унан бер йылдан сауҙа үҙәктәренең береһенә йыйыштырыусы итеп алдылар. Шунда үҙем кеүек хеҙмәт күрһәткән бер ир менән танышып, күпмелер ваҡыттан һуң бергә йәшәй башланыҡ. Минең һымаҡ, ул да атайһыҙ үҫкән. Эш рәтен белмәүен, маҡсатһыҙлығын, “көн уҙһын, сабата туҙһын” тип йәшәүен алдан уҡ һиҙә инем инде. Фатирға түләү ваҡыты етһә, һәр ваҡыттағыса, аҡсаһы юҡ. Быға иҫе лә китмәй, оялмай ҙа. Минең арҡала йәшәп ятыуын уйлап та бирмәй кеүек. Ә эштән һуң мотлаҡ һыра тотоп ҡайтырға онотмай...

“Ирҙәр кеше түгел” тигән­де бала саҡтан ишетеп үҫ­кән­гәлер, бер фатирҙа йәшә­гән бәндәнең ҡылыҡ­тарына ғәжәпләнмәнем дә һымаҡ. Шундай булырға тейештер – ир бит, ләкин бер аҙҙан был әҙәм шешәләш­тәрен эйәртеп ҡайта, дәғүәмә ҡар­шы ҡул күтәрә башлағас, сы­ҙамлығым һынды: сығып киттем...

Ошо ваҡиғанан һуң Таһир­ҙы осраттым. Дауаханала оҙаҡ ҡына ятырға тура килгәйне, шунда ул палаталашыма – әсәһенә – килеп йөрөнө. Икеһе араһындағы мөнәсәбәтте тәүҙә ныҡ аптырап күҙәттем. Ышанманым, ялған кеүек күренде. Егет әсәһенең янында йүгереп йөрөй, әйткән һәр һүҙен иғтибар менән тыңлай, кәйефен күтәрергә тырыша, хәстәрләй, борсола... Көн дә килеп тора, өҫтәүенә бер нисә тапҡыр шылтырата.

Мөләйем инәй ризығын минең менән һәр саҡ ихлас уртаҡлаша, дәртләндерергә ынтыла. Улы ла килгән һа­йын хәлемде белешә, “Нимә кәрәк – һорағыҙ, килтерермен. Бер ҙә уңайһыҙлан­мағыҙ”, – ти. Ошондай ғәжәп йылы мөхиттә үҙемде бөтөн­ләй икенсе, йәғни ҡәҙерле кеше итеп тоя башланым. Баҡ­һаң, беҙҙең, ҡатын-ҡыҙ­ҙың, бөтә бәхете хәстәр­лекле ир ҡулында икән. Ана бит, әсәй кеше олоғайған көнөндә улынан ҡайһындай оло хөрмәт күреп һөйөнә...

Ҡыҫҡа ваҡыт эсендә иң яҡындарыма әйләнгән кеше­ләрҙән, шөкөр, Аллаһ Тәғә­ләм айырманы. Бына инде дүрт йылдан ашыу ҙур ғаилә булып бергә йәшәйбеҙ. Дин юлындағы ирем Таһир бары­быҙға ла – ҡәйнәмә, миңә, ике ҡыҙыбыҙға, туған­да­рына, әсәйемә (яңғыҙ ҡалған ҡәҙерлемде үҙебеҙгә күсереп алдыҡ) – ныҡлы терәк-таяныс. Аллаға шөкөр, элекке кеүек “Ҡайҙан аҡса алырға?” тип баш ватмайым, бар шөғөлөм – яҡшы әсәй, ҡатын, килен, ҡыҙ, хужабикә булыу. Гүзәл зат Раббыбыҙ тарафынан тап шуның өсөн яралтылған да бит.

Тәғәйенләнешем буйынса йәшәгәс, үҙемде асылып килгән сәскә кеүек тоям. Бөтә ерҙе йәмләгем, изгелеккә, нурға күмгем килә!

Бала сағымдан айырмалы, үҙемде башҡаларға кәрәкле итеп тоям хәҙер. Ҡыҙҙарыбыҙ менән атаһы араһындағы шул ҡәҙәр йылы мөнәсәбәтте күреп һөйөнәм. Эйе, бала яратылып үҫергә тейеш. Айырыуса атаһының һөйөүен тойоуы мөһим. Был – бәхеттең төп нигеҙе.

...Изге Рамаҙанда йәнә күмәкләшеп ураҙа тотабыҙ, һәр таңды доғалар, матур те­ләктәр менән ҡаршы ала­быҙ. Раббыбыҙ һәр йортҡа, ғаиләгә ошондай күңел тыныслығы, ырыҫ-бәрәкәт бирһен ине. Ир ҙә, ҡатын да үҙ урынында булһын. Бер-беребеҙҙе ҡәҙерләйек, бәхетле итергә тырышайыҡ.

 Дилбәр ИШМОРАТОВА

(Стәрлетамаҡ ҡалаһында йәшәгән ҡатындың һөйләгәндәренән).