Бәләкәй генә бер ҡалала күрше булып ике ғаилә йәшәгән. Берәүҙәре һәр саҡ әрләшә, талаша, икенселәре, киреһенсә, бер-береһе өсөн йәнен бирергә әҙер, ти. Үҙ һүҙле, ярһыу ҡатын күршеһенең бәхетенә көнләшеп ҡарай икән. Бер көн ул ирен был ғаиләнең нисек йәшәгәнен күҙәтергә ебәргән.
Тегеһе күршеләренең өйөнә һиҙҙермәйенсә генә ингән дә мөйөшкә йәшеренгән. Күрә: хужабикә йырлай-йырлай бүлмә йыйыштыра. Ҡыйбатлы вазаның саңын һөртөп торғанында, телефон шылтырай. Ҡатын, ҡабаланғанлыҡтан, һауытты өҫтәлдең ситенә генә ҡуйып, трубканы алырға ашығып китеп бара.
Шул саҡта бүлмәгә ире килеп инеп, вазаға тейеп үтә һәм һауыт иҙәнгә төшөп ярыла.
“Хәҙер нимә була инде? Вәт ирешәсәктәр!” – тип ваҡиғаның ағышын ҡото осоп көтә йәшенеп торған күршеләре.
Ҡатын, ваза янына килеп, ауыр көрһөнә лә:
– Ғәфү ит, ҡәҙерлем, ғәйеплемен, – ти. – Өҫтәлгә матур итеп ҡуйып китмәнем.
– Юҡ, мин ғәйепле, – тип ҡаршы төшә ире. – Ҡабаланып, һауытты күрмәгәнмен. Йә, ярай. Оло бәлә-ҡаза күрергә яҙмаһын.
Күршеләренең йөрәге ҡыҫып ҡуйған. Өйөнә кәйефһеҙ генә ҡайтып ингән.
– Ҡайһылай оҙаҡ йөрөйһөң! – тип тауыш күтәргән ҡатыны. – Шунан, күрҙеңме?
– Эйе.
– Нисек йәшәйҙәр инде?
– Уларҙың икеһе лә – ғәйепле. Ә бына беҙҙә – барыһы ла хаҡлы...
Дилбәр ИШМОРАТОВА