Мин “Туған тел”де әсәйем башҡарыуында тыңлап үҫтем, шуға күрә Ғабдулла Туҡай исеме бала саҡтан таныш булды.
Бынан ике йыл элек Ҡырлайҙа “Туған тел”де йырлап күрһәткәйнем, бер уҡыусы: “Апа дөрес жырламый бит!” – тине. Ни өсөн тигәндә, мин уны тап үҙем ишетеп үҫкәнсә башҡарҙым:
“Әй, туған тел, әй, матур тел!
Туҡайҙың тетрәндергес яҙмышы, йырлап торған әҫәрҙәре уны беҙгә тағы ла яҡыныраҡ итте. Хатта ниндәй милләттән булыуын да абайламаныҡ шикелле. Шуға ла бөгөн Ғабдулла Туҡайҙың ижады төрки донъяһының байлығы тип һанала.
Бер йыл Өфөлә Туҡайға арналған йыйынтыҡ сығарҙылар. Башҡортостандағы татар шағиры Мөнир Вафинға тапшырған, шул китапта сыҡҡан әҫәрҙе бөгөн, тап Туҡайҙың Өфөлә булып киткән көнөндә, уҡыусыларға тәҡдим итәм.
Мәшһүр шағирҙың әсәһе Барҙа башҡорто булған. Ижадсылар бер-береһен тарта, тиҙәр. Ана, Бабичҡа һәйкәл асылыуға ла күп ҡалманы. Әҙәбиәт асманын сафландыр, төклө аяғың менән, Туҡай!!!
Шуҡ үҫмерҙәр бар икән, тип
Ярға тиклем ер – беҙҙеке,