Сүп өҫтөнә сүмәлә, тигәндәй, быға тиклем ишетелмәгән ысынбарлыҡтың көслө тулҡыны таш ярырлыҡ булһа ла, артыҡ сарғаланып һүҙ ҡуйыртманыҡ, шымдыҡ... Кем нимә уйлағандыр...
Ә мин бер-беребеҙгә бик кәрәк булып йәшәп ятҡан бөртөк кенә улымды уйлап, йөрәгемде ҡуҙғыттым, зиһенем буталды... Бөтөнләй телһеҙ ҡалдым... Ҡолағым шауланы, күҙем бәйләнде. Әле ишеткән ауыр һүҙҙәр ҡойононда аҙашып, айный алмай күпме өнһөҙ ултырғанмындыр, әйтеүе ҡыйын. Артабан, аяҙлы-болотло уйҙар дауылынан ҡотолоп, һәр ваҡыттағыса, үҙемдән үҙем һораным: “Был тормош ни өсөн буйы менән былай булып сыҡты һуң әле?” Яуап эҙләгәндәй, артта ҡалған йылдар һуҡмағына осто күңелем...
...Июнь урталарында беҙҙең урамға ҡыҙыл күлдәк кейгән, һап-һары сәсле, йәшел күҙле Розалина исемле ҡыҙ килгәйне. Барыбыҙҙың да күҙе ҡунаҡ ҡыҙында. Кемдең ҡармағына эләгер? Уйламаҫтан, һарыбаш артынан иң шәп йүгергәне – ағайым, ә миңә барыбер һымаҡ. Уның бер ҡыҙға ла күҙ һалмауына башҡалар ҙа өйрәнеп бөткәйне инде ул саҡта. Ә был юлы урамдың иң шәп егетенә әйләнде лә ҡуйҙы ул. Ә мин, телгә оҫта, сосораҡ булһам да, уның янында йөрөгән бер бахыр, шәүлә... Күп тә үтмәй, уларҙы “Таһир менән Зөһрә” тип йөрөтә башланы бөтөн урам. Ғашиҡтарҙың етәкләшеп килеүен күрһәм, күҙем ҡыҙа-ҡыҙыуын. Их, оҙатырға ине бер тапҡыр булһа ла шул ҡып-ҡыҙыл күлдәкле ҡыҙҙы.
Бер көн тоттом да уйымды ярҙым да һалдым: “Һинең урынға киноға барайым әле, ирмәк булһын, оҙатайым теге сибәркәйҙе. Бер кем дә һиҙмәҫ...” Ғәҙелһеҙлектән изгелек, йәмһеҙлектән матурлыҡ эҙләй торған ғәҙәте бар ағайымдың: өндәшмәне, йәтешле итеп шым ғына йылмайҙы. Миңә етә ҡалды: шул көндән башлап, ирмәктән ҡыҙыҡ эҙләп, уны-быны уйламайынса, һарыбаштың артынан бер тотам да ҡалмайынса йүгерә башланым...
Мауығыуым шундай көслө: кинонан һуң Розалинаны оҙатып ҡуйғас, өй эргәһендәге эскәмйәлә оҙаҡ ултырам, китә алмайым, ҡаҙаҡлап ҡуялармы ни мине. Ул йоҡлаған өй нигеҙе эргәһендә ултырыу күңелемә рәхәт. Урам һилгә ҡалып, аяҡ тауышы тынғас, йәнем тынысланып ҡайтып китәм. Янына ағайым килеп ҡуймағайы, йәнәһе. Бер көн шулай егеттәрҙе йыйҙым да ныҡ итеп иҫкәрттем:
– Ҡырмыҫҡа булмайыҡ, һарыбаш минеке. Ишетһен ҡолағығыҙ!
– Әйтмәһәң дә, кем белмәгән, һин, тип. – Бер-береһенә күҙ ҡыҫышып, төрлөһө төрлө яҡҡа таралышты урам егеттәре.
Уйынлы-ысынлы, илке-һалҡы йөрөргә яратмаған йомшаҡ тәбиғәтле, ғорур холоҡло ағайым йөрәк әрнеткес хис-тойғоһон, күңелен тетрәткән ярһыуҙарын нисек баҫҡандыр. Уны уйларға башым етмәй, хатта бөгөн дә... Был шаталаҡлы мауығыу булмағайны һымаҡ, ә утлы, ялҡынлы мөхәббәт ҡамытын кейеп, өр-яңы ылыҡтырғыс донъяла гиҙеүем ине, үҙемсә...
Һәр нәмәнең башы булған һымаҡ, яҡын йөрөй аҙағы ла. Шулай, һөйөүем “температураһы” өтөп йығыр мәлгә еткәс, утҡа баҫҡан бесәй кеүек, борғаланып-һырпаланып ҡайтып индем дә: “Мин кәләш алам”, – тинем өйҙәгеләргә. Әсәйем: “Аб-ба, вәт эштәр, икегеҙ бер юлымы?” – тип аптырап китте. Бығаса тып-тыныс йөрөгән ағайым: “Башта мин”, – тимәһенме...
– Ашыҡ-бошоҡ өсәү-ара хәл итә торған нәмә түгел, уйлашырбыҙ, һөйләшербеҙ, – тип, оҙаҡ уйланып ултырҙы-ултырҙы ла ҡырт киҫте әсәйем. Оҙон һүҙҙең ҡыҫҡаһы шул: “Башта ағайың”. Башымдан боҙло һыу ҡойҙолармы ни! Мин сәбәләнеп:
– Уның күҙ терәп торған ҡыҙы юҡ таһа, Розалина мине ярата...
Ағайым ашыҡмай-бошмай, ярһымай, тигеҙ тауыш менән:
– Бар! Аҙна-ун көндән уҡыуын тамамлап ҡайта һәм туй!..
– Аҡса биреп тә ышандыра алмаҫһың.
...Әллә ысын, әллә буш. Шулай ҙа ҡыҙыҡһыныуым көндән-көн артты... Туйға ихлас, ең һыҙғанып әҙерләнә ағайым менән әсәйем. Бер уйлаһаң, ышанмаҫлыҡ та түгел... Килен тигәнең Розалина булып ҡуйһа? О-о-о, юҡ, юҡ! Нимә уйлайым мин иҫәр. Ошолай ике уйҙа, бер юлда йөрөй торғас, ниһайәт, түҙемһеҙлек менән көткән көн килеп етте. Фәрештә түгел, әммә сәскәләй һылыуҡайға нәфислек өҫтәгән ҡурсаҡтыҡы кеүек йөҙҙәре, аяҡ-ҡулдары – былар бөтәһе лә мине айран-вайран итте. Ҡаушауҙан, албырғауҙан торған урынымда һүҙһеҙ ҡалдым: көрәнһыу-йәшкелт диңгеҙҙәй ҙур күҙҙәренә күпме ҡарап торһаң да туйырлыҡ түгел. ...Бына күр. Етмеш тапҡыр үлсәп, бер киҫергә баҙнат итмәгән, тауыш-тынһыҙ йөрөгән ағайым. Шулай табыныулы ҡиәфәттә торғанымда, ағайымдың зиһенгә һуғырлыҡ ышаныслы тауышы уятып ебәрҙе мине:
– Тиҙҙән оҙайлы эшкә юлланам, туйығыҙҙы ашыҡтырайыҡ, сират һиңә...
Миңә ҡарата әйтелгән был һүҙҙәр ағайымдың баһаһын күтәреп ебәрҙе кәләше алдында. Матур, татлы тауышлы еңгәй ағайымды йөпләп, нимәлер һөйләгәне ҡолағымды иркәләне.
Икебеҙгә лә мәғәнәле ҡарап алды ла, йылҡылдап, ялтырап торған оҙон сәс толомон үҙенең яурыны аша ташлап, ап-аҡ аҡҡош ҡанатындай ҡулдарының нәфис бармаҡтары менән ағайымдың беләген эләктереп, ҡайҙалыр әйҙүкләне. Уларҙың баллы-ләззәтле мәлдәре ине был...
Төнө буйы керпек ҡаҡмай сыҡтым. Әсәй ҙә туйҙы ашыҡтыра: “Һөйгән йәр – һөйәгең елеге бит ул. Көттөрҙөк... Ағайың эшкә китмәҫ элек...” Тегеләй ҙә былай... Теге кәрәк, был кәрәк, фәлән дә фәсмәтән һәм башҡа хәбәрҙәрен бер-бер артлы теҙә генә. ...Минең мейене икенсе бер уй быраулай: ә ниңә ул сибәркәй ағайҙыҡы, минеке түгел?! Эсемдә – ҡойон-буран, йәнемде ҡорттар кимерә...
Мәңге һүнмәҫ мөхәббәт ялҡыны ялмап алғайны бит икебеҙҙе лә. Осрашҡан һайын: “Яратам мин һине”, – тигәйне Розалина. Аһ, нимә булды миңә? Ҡайҙан хасил булды был тетрәндергес хәл-ваҡиғалар? Күҙгә-башҡа күренмәй йәшәгән ағайым сәбәпсе булды түгелме? Эйе, эйе, ағайым шул... ағайым... Ә минең күңелемдә тик һарыбаш, йәшел күҙ...
Һәр ваҡыттағыса, ағайым оҙон аҡса юллап китте ер аяғы-ер башына. Дин юлында йөрөгән әсәйемде көн дә тиерлек аят аштарына саҡыралар. Ә мин эштән һуң бер кемгә лә әйләнеп тә, боролоп та ҡарамайынса, туп-тура йүгерәм өйгә, сөнки бер генә минутҡа ла еңгәм уйымдан сыҡмай, уның йондоҙ булып балҡыған күҙҙәре үҙенән-үҙе роботҡа әүерелдерә ине. Элек икмәк киҫеп, сәй яһап эсмәгән кеше – бөтөн өй эштәрендә еңгәмдең ярҙамсыһымын. Юҡ, юҡ, уның наҙлы ҡарашын да, миңә ҡарата яңылыш ҡына йылмайыуын да өмөт итмәйем, хатта өнәмәйем дә, кәрәкмәй ҙә... Беләм үҙ урынымды.
Секунд һайын, ул ағайҙыҡы, ярамай, тигән фекер мейемде сүкей. Үҙем дә һиҙмәҫтән, уның менән һәр саҡ йомшаҡ һәм яғымлы мөғәмәләләмен. Һоҡланып та бер һүҙ ысҡындырмайым, яңылыш та ҡағылмайым, хатта оҙағыраҡ ҡарап торһам, илаһи, гүзәл нәфислеге ыуалып төшөр һымаҡ.
Онотолоп еңгәмде күҙәтһәм, күңел кинәнесенә сумам. Әммә шул саҡ “ағайымдыҡы” тигән уй мейемде сүкей башлаһа, ыуалып төшәм, зиһенемде йыйып ала алмайым – ярһыулы әсе үкенес солғап ала. Шулай булһа ла ауырһынмайым, миңә бер ни ҙә кәрәк түгел: иртән дә, кисен дә йоҡо бүлмәһенең ҡыҫыҡ ишеге аша уны күҙәтеүемде дауам итәм. Аһ! Ниндәй илерткес тамаша. Ҙур көҙгө алдына барып баҫыуын, сәсен тағатыуын, сисенеүен, утты һүндереүен стена аша тоям, хатта уның менән бергә йоҡлап китәм кеүек... Әйтергә түгел, төрлө хистәр ҡайнаша: уның матурлығынан көнләшәм – сәмемә тейә. Күңелемә ят, уҫал, хәсрәтле бер уй оялай башлағанын да һиҙәм, әммә уға ҡаршы көрәшә алмайым – көсһөҙмөн.