Йәш ҡатын урындағы имам-хатиптан кәңәш һорарға килгән.
– Ғаиләбеҙҙә һәр саҡ шау-шыу, – тип шунда уҡ зарлана башлаған ул. – Ирем менән бер-беребеҙҙе һис аңлай алмай, ирешә лә китәбеҙ...
Ҡатындың тәфсирләп һөйләгән хәбәрен аҙағынаса сабыр ғына тыңлап бөткән хәҙрәт ҡатынға бер һауытҡа тултырып һыу биргән.
– Иреңдең ирешергә уйлағанын һиҙһәң, ошоно уртыңа тултыр ҙа көт – талаш башланмаҫ. Файҙалы һыу йортоғоҙға тыныслыҡ алып килер, – тигән.
Көндәр үткән. Бер мәл теге ҡатын тағы йүгереп килеп еткән.
– Нимә эшләнегеҙ ул һеҙ, хәҙрәт? Ниндәй һыу тултырып бирҙегеҙ? – тип һораған ҡыуаныс ҡатыш ғәжәпләнеп. – Ысынлап та, шул ҡәҙәр килешә бит – бер ҙә ирешмәйбеҙ хәҙер. Тик бына... Тағы ҡурҡа башланым: һауыттағы һыу төбөнә етеп бара. Ни эшләрмен?..
– Эх, миндә лә юҡ шул, бөттө, – тип уфтанып ҡуйған имам. – Ә һин борсолма, элеккесә һыу уртланым икән тип уйла ла өндәшмә...