Мәхмүт ағай Йәрмиев ғүмере буйы мал ҡараусы була. Маҡталып эшләй. Көндәрҙең береһендә уны Өфөгә алдынғы колхозсыларҙың ниндәйҙер кәңәшмәһенә ебәрәләр. Билдәле: баш ҡала һынлы баш ҡалаға ингән-сыҡҡандағы кеүек кенә өҫтөңә нимә тура килә шуны эләктереп китеп булмай. Мәхмүт ағайҙы ғаиләһендә ҡып итеп кейендерәләр – аяҡта ялтлап торған туфлиҙар, өҫтә яҡшы костюм, ҡарҙай аҡ күлдәк, галстук.
Оҙон-оҙаҡ тәжрибә уртаҡлашыуҙарҙан һуң тәнәфес иғлан ителә. Тамағы кибеп киткән Мәхмүт ағай бәҙрәфкә килә һәм үҙе кеүек мужиктан:
– Һыу эсергә яраймы? – тип һорай.
Теге әҙәмдең ауыҙына һыу уртлаған кеүек тик тороуына аптыраған Мәхмүт ағай, тас башҡортҡа оҡшап торһа ла беҙҙеңсә аңламай ахырыһы тип, руссаға күсә:
Әммә ни ғәжәп: был тағы ла эйе лә тимәй, юҡ та тимәй. “Кит, әллә нимуй инде” тип уйлаған арала Мәхмүт теге кешекәйҙең костюмы ла, галстугы ла нәҡ үҙенеке ише булыуын шәйләй һәм “телһеҙҙең” көҙгөләге үҙенең һыны булыуын аңлап ала.
Хәҙер ауылда мәжлестәрҙә ошо мәрәкәне телгә алмаған кеше юҡтыр, моғайын. Шундайын-бындайын ҡыҙыҡ хәлдәрҙә: “Һыу эсергә яраймы?” тип шаяртып алырға онотмайҙар. “Хәҙер үҙеңде таныныңмы?” тип тә ебәрәләр.